Artık bütün insanlar bana yabancı, ırak
Ölüleri kendime en yakın duyuyorum!
Onlar beni anıyor: Oğlum! Kardeşim, yavrum
Onların seslerini emmiş susuyor toprak
Bu geniş sessizliğin içinde çıldırarak,
Bu geniş mezarlığı her gece bekliyorum
Ben, ben ölmüşlerimi kaldırmak istiyorum,
En derin kuyuların içine haykırarak.
Her gece karanlıkla dolarken bütün sular,
Onlara bir yol gibi uzar diye kuyular,
Artık eğiliyorum sulara iki büklüm.
Sular beni çekiyor… Kuyular bana tuzak
Kalbimi yavaş yavaş avucuna alarak,
Mehtaplı kuyularda şarkı söylüyor ölüm.
Ziya Osman Saba