Yıllardır kaybettim o tatlı sesi,
Bir türlü içimde ötmez o bülbül.
Bin ömre bedeldi bir tek nağmesi;
Hem ötmez, hem içten gitmez o bülbül…

Kalbim sükûtuna kâşâne oldu.

Dediler: "Gelir, sen bekle biraz;
Saçlarında sünbül, yüzünde gül var;
Dilinde nağmeler, bakışında naz,
Bütün haşmetiyle gelecek bahar!"

Bu müjde, dillerde efsâne oldu.

"Hasret" dedikleri zorlu ateştir;
Bekledim, bağrımı dağladı gül gül.
Artık gelse de bir, gelmese de bir
"Dermânı yanmada bulan bu gönül"

Vahdet şarâbına meyhâne oldu!

Yürekten, derinden fışkırdı bir âh,
Erişti imdâda rahmetli Rahmân.
Işıkla doldu can, Elhamdülillâh,
Gönülde göründü en büyük Sultân,

Bezminde kandiller peymâne oldu,
Nusret bu aşk ile dîvâne oldu!

1949 Ankara

Halide Nusret Zorlutuna