Baktıkça yüzünüze aksiniz vurdu bana,
Neşe dolu gözlerim büründü bir dumana.
Birer birer sönerek ruhumdaki ışıklar,
Alnımda –sizin gibi- belirdi kırışıklar...
Dudaklarım büküldü bıkmış gibi canından,
Çekildi zerre zerre damarlarımdaki kan!... 
 
Çehrenizde yalnız ıstırabın izi var;
Hepiniz esrarlı bir gece... Siyah bir mezar...
Ömrünüzde bir yaprak, çiçek yok dökülmemiş!
Hangi zerreniz var ki hicranla örülmemiş! 
 
Öyle mağrur, mermerden bir duruşunuz var ki,
“Merhametine muhtaç değiliz!” diyor sanki!...
Ezildim karşınızda, gözlerimi kapadım;
“Zavallı!” sizin değil, elbette benim adım!... 

Şükûfe Nihal