Yedi ifrite dönmüş yedi büyük günahın
Omuzlarında giden bu tabut acep kimin?
Allah’ım, bu cenaze bana benden çok yakın;
Bu benim en kıymetli, en fazla sevdiğimin!
Bu ölen bir ruh idi, bir fâninin varlığı,
Onu şimdi bekliyor yokluğun mezarlığı.
Bu ruh ölmeyecekti; fakat öldürdüler, ah,
Şu melun yedi cellat, şu yedi büyük günah!
Ardınca ağlaşıyor bir kafile genç kadın :
Bunlar hep bu ölünün dul kalan emelleri...
Hepsinin yüzü solgun, saçları darmadağın,
Boşlukta çırpınıyor ince, berrak elleri.
Alayın arkasından, çılgınca haykırarak,
Rastladığı her şeyi dişleriyle kırarak,
Bu ruha ait olan ceset - iki kolunda
İki iblis asılı - ilerliyor yolunda...
Enis Behiç Koryürek